سوال من اما اینه：：اصلا میشه بدون دوست ورفیق زندگی کرد؟؟توی تنهایی؟مشغول وسرگرم باشی؟تنهاییاتو باخودت پرکنی و زندگیتو مثبت جلو ببری؟؟بنظرتون موفق میشم این رژیم رفیق زدایی رو تمام وکمال اجراکنم؟یاوسط راه شل کنو میزنم به برق و دوباره با یسری ادم منفعت طلب ک حتی من براشون ارزشیه انسان ودوست رو ندارم بساط تفریح راه میندازم؟؟؟
مدت طولانی دوسال بود ک حس میکردم خوشبختم.ادمهای زیادی اطرافمو پرکرده بودن.دوستای زیادی داشتم و روزبه روز به جمعیت کثیرشون اضافه میشد.تفریح وشادی مثل یه پای ثابت زندگیم بود.اوایل تابستون سخت میشد بعدازظهر ها منو توی خونه پیداکرد.ویلای فلانی...رستوران.فلان...دورهمی فلان اکیپ...پیاده روی با فلانی.....مهمونی خونه ی فلانی وفلانی.....
بلاخره تونستم روی شادی روببینم.کم کم اما همه چیز عجیب شد!!انگار دوستام بدون من هم خوشحال بودن هرروز بیشتر سایه میشدم و فاصله بیشتر وبیشتر.ترسیدم وبه تکاپو افتادم باتماس گرفتن برنامه چیندن وپیام دادن سعی کردم حضورم پررنگ بمونه!!!!
اما امشب تکاندهنده بود....
چندین مورد پشت سرهم کل روزهای هفته رد تماس زدن !!!
چندنفرهم شلوغ بودن وقتشون رو بهونه کردن وبعد استوریهای بیرون چرخیدن با بقیه اکیپ رو لایک کردم.
چندنفرهم کوچه علی چپ رو انتخاب کردن.
من ماندم وبهت زدگی.دوستای جان جانی حالا سرشون گرم رفیقای باحالتربود.
تکراری وبی فایده شده بودم.اکیپ پسم زد.
بعدازمدتها تصمیم گرفتم وبلاگم رو راه اندازی کنم وازاین خاک خوردگی بیرون بیارمش.نمیدونم چدر میتونم تاب بیارم ووفاداربمونم ولی فعلا توکل بخدا.
امیدوارم وبلاگ نویسی برام تجربه جذاب وباحالی باشه
