دیوارهای تنهایی

مدت طولانی دوسال بود ک حس میکردم خوشبختم.ادمهای زیادی اطرافمو پرکرده بودن.دوستای زیادی داشتم و روزبه روز به جمعیت کثیرشون اضافه میشد.تفریح وشادی مثل یه پای ثابت زندگیم بود.اوایل تابستون سخت میشد بعدازظهر ها منو توی خونه پیداکرد.ویلای فلانی...رستوران.فلان...دورهمی فلان اکیپ...پیاده روی با فلانی.....مهمونی خونه ی فلانی وفلانی.....

بلاخره تونستم روی شادی روببینم.کم کم اما همه چیز عجیب شد!!انگار دوستام بدون من هم خوشحال بودن هرروز بیشتر سایه میشدم  و فاصله بیشتر وبیشتر.ترسیدم وبه تکاپو افتادم باتماس گرفتن برنامه چیندن وپیام دادن سعی کردم حضورم پررنگ بمونه!!!!

اما امشب تکاندهنده بود....

چندین مورد پشت سرهم کل روزهای هفته رد تماس زدن !!!

چندنفرهم شلوغ بودن وقتشون رو بهونه کردن وبعد استوریهای بیرون چرخیدن با بقیه اکیپ رو لایک کردم.

چندنفرهم کوچه علی چپ رو انتخاب کردن.

من ماندم وبهت زدگی.دوستای جان جانی حالا سرشون گرم رفیقای باحالتربود.

تکراری وبی فایده شده بودم.اکیپ پسم زد.